#2 Fikcja

Często przenoszę się do swojego wykreowanego świata. Świata marzeń. Mam tam wszystko czego potrzebuję: zdrowie, szczęście, miłość, wolność i pieniądze. Układam w głowie idealny scenariusz. Mam wszystko zaplanowane. Jest cudownie. Najlepiej. Niech to się nie kończy, ale chwila, trzeba wracać. Ktoś mnie woła. I nagle cały czar pryska. Ale nie to jest najgorsze. Najgorsze jest jak zaczynasz mylić swoje wykreowane odczucia ze swoimi prawdziwymi odczuciami. W swoim nazwijmy to "Osomlendzie" masz chłopaka, zakochujesz się, no generalnie jest cudownie. Problem zaczyna się jeśli ta osoba faktycznie istnieje. Dlaczego? Bo w swoich wyobrażeniach ją idealizujesz, sprawiasz, że wydaje się ona być wprost tą jedyną na całe życie. Podświadomie przenosisz te uczucia do rzeczywistości. Zaczynasz zakochiwać się w tej osobie, na podstawie swojej własnej kreacji tej osoby. Chore. Niestety, zdarza się to często. Te odczucia są złudne, fałszywe, są cholerną fikcją. Ale ty jeszcze o tym nie wiesz. Tkwisz w tym dalej. Nagle okazuje się, że ta osoba nie jest taka jak myślałeś. No szok, niedowierzanie. Jak to? Jakim cudem? A no takim, że tak na prawdę nie znasz tej osoby. Wpaść w fikcję jest łatwo. Wyjść z fikcji jest trudno. Bo samo myślenie o tym sprawia radość. Czemu, więc mam przestać myśleć o czymś co daje mi radość? Bez sensu. Z sensem. Nie zakazuje marzyć, ale mówię, że trzeba się nauczyć oddzielać fikcję od rzeczywistości. Coś realnego od wykreowanej przez nas wizji świata. Fikcja ma też drugie oblicze (i trzecie, czwarte itd, ale skupmy się na tym drugim). Nie chcemy akceptować pewnych rzeczy. Odpychamy je od siebie. Udajemy, że one nie istnieją. Przykład? Bardzo proszę: masz prawo jazdy, wiesz, że znajomi zaczynają Cię powoli wykorzystywać i proszą o podwózkę wszędzie. Ale świadomie (bądź podświadomie) to ignorujesz i się na to godzisz, no bo heloł, to są przeciesz moji pszyjaciele, muszę im pomóccc! Odrzucając negatywne spostrzeżenia, zastępujesz je innymi, pozytywnymi. Tym samym zaczynasz żyć fikcją. Czy już rozumiesz o co mi chodzi? Fikcja jest fajna, bo jest łatwa, nie ma w niej przykrości czy nie porozumień. Dlaczego więc mam ją odrzucić? Rodzi się pytanie: wykreowana wizja czy rzeczywistość? Piosenka, klik.